اشعار

کاسۀ چـشم مـرا از آب زمـزم پُـر کـنید           کـاسۀ خـالی من را نیـز نـم نـم پُـر کـنید

من به اینکه روز و شب اینجا بیایم دلخوشم           راضی‌ام این کاسه را هر بار، کم کم پُر کنید

کربلایی شد کسی که صبر او لبریز شد           لطف کرده، کاسۀ صبر مرا هم پُر کنید

این همان شورِ غمِ عشقِ حسین بن علی است           سیـنـۀ ما را از این شور دمـادم پُر کنید

شیعـیـان بـاید قـیـام دیگـری بر پا نـمود           عـالـمی را از دم جـانم حـسیـنم پُـر کنید

بر سر نام عـلی این جـنگ‌ها بر پـا شده           هر کجا را باید از این ذکر و پرچم پر کنید

زینـبش با دست بسته تا سر بازار رفت           دفتر اشک مرا این بار زین غم پر کنید

بعد از این دیدید اگر که خانمی خورده زمین           دور او را زودتر با چند مَحْـرَم پر کنید

طشت، حیرت زدۀ نغـمۀ قرآن من است           خیزران اشگ فشان بر لب و دندان من است

دیـدۀ فـاطـمه بر چـوب تو و طشت طلا           نگه دختر من بر لب عـطشان من است

چوب اگر می‌زنی اینقدر مزن زخم زبان           پای این طشت طلا فاطمه مهمان من است

زیـنـبـم گر نکـند پـاره گـریـبان چه کـند           نگهش بر من و بر گریۀ طفلان من است

هرکه قرآن به زبان داشت لبش را بوسند           چوب و جام می تو، پاسخ قرآن من است

هـفـده زخـم که بر صورت من می‌بـینی           شاهد زنده‌ای از زخـم فـراوان من است

خـیزران بر لب من می‌زنی و می‌خندی           خنده‌ات بر من و بر دیدۀ گریان من است

مِی نـزن پای سـر من که پـیـمبـر ایـنجا           موی خود کرده پریشان و پریشان من است

مجـلـس عـیـش تو گـردیـد حسیـنـیّـۀ من           بزم شادیت پُر از ناله و افغان من است

اینکه میثم نفسش شعله به دل‌ها زده است           هر کلامش شرری از دل سوزان من است

اهـریـمـنان نظر به سلیـمانی‌ات زدنـد            حتی نظر به بی‌سر و سامانی‌ات زدند

سنگ تو را زدند به سینه؛ ولی چه سود            آن سنگ را دوباره به پیشانی‌ات زدند

قـرآن رحـل نـیـزه! بـگـو نهـروانـیـان            یک سنگ نیـز بر لب قـرآنی‌ات زدند

حـتی تـن رسـول خـدا تـیـر می‌کـشیـد            وقتی که تـیـر بر دل نـورانی‌ات زدند

جـمـعـی ز خـانـوادۀ ابـلـیـس بـوده‌انـد            با این همه تـشر به مسلـمانی‌ات زدند

سردرگـمـم ز کـار مورخ، مگـر ز تو            حرفی نبود، حرف ز عطشانی‌ات زدند

افسوس ای بریده گلو! از نفاق وجهل            مهر سکوت را به سخـنـرانی‌ات زدند

شامیان! من داغدارم، هلهـلـه کـمتر کنید           خـارجـی نـه! زادۀ پـیـغـمـبرم باور کنید

کف زدن پایِ سر فرزند زهرا خوب نیست           نامسلمانان! حـیا از دخت پیـغـمـبر کـنید

با چه جرمی عمه ام را پیش چشمم می زنید؟           نه حیا از فاطمه، نه شرم از حـیدر کنید

گشته جای شیر جاری اشک از چشم رباب           جای خنده، گریه با آن مهربان مادر کنید

میـهـمانم، زادۀ پـیـغـمـبـرم، آیـا رواست           جای عطر گل، نثارم خاک و خاکستر کنید؟

این سر ریحانـۀ زهـراست بر بـالای نی           از چه رو با خنده استقبال از این سر کنید

کوچه کوچه سنگ بگرفتید جای گل به دست           تا نـثـار فـرق مـجـروح عـلی اکـبر کنید

زخم زنجیر مرا دیـدید و خـنـدیـدید بـاز           شادمانی پـای اشک عمه ام کـمـتـر کـنید

فاطمه با ماست ای نامردﹾ مردم! کِی رواست           رقص پای گریـۀ صدیـقـۀ اطـهـر کـنید؟

شیعیان با شعر "میثم" در غم ما اهل بیت           دیده را لبریز از خون، سینه پر آذر کنید

شـام بـلا تـیـره‌تر از شـام بـود            آل رســول و مــلاءِ عـام بــود

خنده و رقص و کف و دشنام بود            فـرق سـر و سنگ لب بام بود

سلـسـلـه و عـتـرت شـیـر خـدا

صوت حجاز و سر از تن جدا

تار و نی و بَربَط و مضمار و چنگ            سینـۀ آیینـه‌دلان چنـگ چنـگ

روی خداوند ز خون گشته رنگ            زخم زبان، زخم جگر، زخم سنگ

حمله به هر طایرِ سرگشته بود

زینب مظلومـه سپر گـشته بود

کوچه به کوچه است محیط بلا            آل مـحــمّـد هـــمــه در ابـتــلا

شـام شـده سخت‌تـر از کـربـلا            می‌رسد از چار طرف این صلا

روسیهی سنگ دلی جارچیست

جار زند این سر یک خارجیست

اهـل عـزا شـام چـراغـان شده            مـشعـل آن رأسِ شهـیدان شده

شهـر پـر از جـلـوۀ قـرآن شده            سـنـگ نـثـار سرِ مهـمـان شده

سکـیـنـه و فـاطـمه را می‌زنند

فاش بگـویـم، هـمه را می‌زنند

زلـزله در عـرش برین اوفـتاد            شـعـله بـه آیات مـبـین اوفـتـاد

چون تن پاکش که ز زین اوفتاد            سر ز سـر نی به زمین اوفتاد

آنکه به حبلش دو جهان چنگ زد

پیـرزنی بـر سـرِ او سنگ زد

حملـه بـه آل اشرف الناس بود            نه شرف و رحم نه احساس بود

سنـگ بـلا جـای گل یاس بود            بـر سـر نیـزه سـرِ عبـاس بود

زخـم پیاپی بـه جـگـر می‌زدند

سنگ بر آن قرص قمر می‌زدند

ز آتش غم سوخت سراپای من            نالـه زند شعلـه ز اعضای من

وای من و وای من و وای من            ساز و نی و گریۀ مولای من!

چنگ و دف و دیدۀ گریان کجا؟

بـزم مـی و آیـۀ قــرآن کـجــا؟

رفـتـه فرو در جـگـرم خـارها            کـاش شـود پــاره دلــم بـارهـا

عـتـرت پـیـغـمـبـر و بـازارها            بــر ســرشــان آمــده آزارهــا

لاله کـجـا آتـش صحـرا کـجا؟

شام کجا یـوسف زهـرا کـجـا؟

این غم جانسوز که فوق غم است            شعلۀ نــاری بـه دل عالم است

سوخته از آن جگـر میثم است            هر چه بگریند برایش کم است

ایـن سخـن سـیـد اهـل ولاست

شام بلا سخت‌تر از کربلاست

در واژه‌های شعر تو دیدم وقـار را            حُجب و حیـایِ فاطمی این تـبار را

با تـیغ خـطبه فاتح صفـین كوفـه‌ای            مولا سپرده دست شما ذوالفـقـار را

در اوج بیكران خودت مست می‌كِشی            هـفـتـاد و دو ستـاره دنـبـالـه دار را

درس حجاب می‌دهد این آستین شرم            معـنـا كـنـید روسـری وصله دار را

با واژه‌های هیزم و مسمار و شعله‌ها            آتـش زنـیــد مـسـتـمـع بـی‌قـرار را

خانم اگر اشاره به طشت طلا كـنید            خون گریه می‌كنیم خزان تا بهار را

چشمت به غیر چشم حسینت ندیده است            دیدی كـنار طشت، بساط  قـمـار را

زینب كجا و مجلس نامحرمان كجا            از دست داده‌ام به خـدا اخـتـیـار را

این بوی سیب چیست؟ دوباره گرفته‌ای            بر روی دست پیـرهن شهـریـار را

اكسیر اشك روضه‌تان مس طلا كند            وقتش رسیده است بسنجی عیار را

وقـتی برای عـشق انگـشـتر نـمانده            يعنی كه عـباس و علی اكـبر نمانده

حـالا تويی بانو نـبـردت فـرق دارد            اين بيشۀ خونين كه بی حيدر نمانده

با خطبه‌ات از جا بكن اين قلعه را تا            قـوم يهـودی حس كند خـيـبر نمانده

طوفان شد و پيچيد بانگت بين مردم            آيـا كـسـی با آل پـيـغـمـبـر نمـانـده؟

جاي تعجب نيست بعد از خطبه‌هايت            دنـدان برای صورت يك سر نمانده

یک سر که روی آبـشار گـیسوانش            جز لخته های خون وخاکستر نمانده

امّا تو دريـا باش در دشتی کـویری            جـز تو برای دين دگر يـاور نمانده

حتّی اگر در ذهنتان هر روز و هر شب            جز خاطـرات آن گـل پـرپر نمـانده

هر شب شما در خواب هم ميبينی انگار            چيزی به وصل حنجر و خنجر نمانده

حـالا تویی بانو نـبـردت فـرق دارد            حالا که عباس و علی اکبر نمانده...

سورۀ مستـور روی نیزه‌ها می‌بینمت            آیۀ و الطور روی نیـزه‌ها می‌بیـنـمت

منبر و رَحلت چه شد؟ ای زادۀ ختم رسل            قاری مشهور! روی نیزه‌ها می‌بینمت

چشم کور شام را مبهوت نورت کرده‌ای            نور ربُّ النور روی نیزه‌ها می‌بینمت

نیزه ازخون گلویت جرعه‌ای زد، مست شد           ساقی پُر شور روی نیـزه‌ها می‌بینمت

زینـبم، مـوسیِ شـبگرد بـیابـان غـمت            شمس کوه طور روی نیزه‌ها می‌بینمت

با كوهي از دريغ و ملامت براي شام            زينب رسيده است به دروازه‌هاي شام

ای غرق ماجراي تپـش خيـز كربلا            بگذار تا بگـويمت از ماجـراي شام

داغي عظيم در دل و قصدي عظيم تر            زينب چنين رسيد به ظلمت سراي شام

آنان كه محـو زيـستـني كـربلايی‌اند            عادت نمی‌كنند به آب و هـواي شام

در اولين مقـابـله تشخـيص می‌دهـد            بوي هزار توطئه را در فضاي شام

زينب سفـير نهضت خونـبار كربلا            كوهي است در برابر فرمانروای شام

می‌گويد از حقيقت و می‌گويد از حسين            وز خائنان كوفه و ظلم و جفاي شام

بگـذار فاش گـويمت آن خطبۀ بـليغ            تكرار كربلاست ولي كـربلاي شام

روحي چنين عظيم و كلامي چنين بلند            آزاد و پاك می‌رهد از تنگـناي شام

امروز از پـس گـذر قـرن ها هـنوز            پيداست نقش واقعه در جاي جاي شام

عبور قـافـله را بیـن شـام می‌بـیـنـم            و در حـوالـی آن ازدحـام مـی‌بـیـنـم

مگر چه چیز تماشایی است در اینجا            حـضور این هـمه فرد بنـام می‌بـینم

کجاست؟ شهر یهود است یا دیار کفر؟            به روی نیـزه سـر یک امام می‌بینم

در این زمین پی یک قطره معرفت بودم            ولی چه سود که قحـط مرام می‌بینم

به چشمهای پُر از خون مردم شامی            نـشـان آتـش یـک انـتـقــام می‌بـیـنـم

مگر چه دین جدیدی میان این شهر است؟            که بر یتـیم کـمک را حـرام می‌بینم

به هر طرف که سر خویش را بچرخانم            غـریب تـشنه لبی را مـدام می‌بـیـنم

بـاید برای مجـلـسـشان سـر بیاورند            یا لالـه‌هـای زخـمی پـرپـر بـیاورند

تا آتـشی به جـان کـبـودم بیـفـکـنـند            تــا آه از نـهــاد دلــم در بـیــاورنــد

دور از نگاه خیره شان این ذوات را            آیـا نـشد که از در دیگـر بـیـاورند؟

اصلاً به ما مطـاع تصدق نمی‌رسد            حتی اگر که چادر و معجر بیاورند

خشکـش زده نـگـاه تَـرِ نـازدانـه‌ات            این ضربه‌ها چه بر دل دختر بیاورند

با پای چوب روی لبت راه می‌روند            شاید که ظرف صبر مرا سر بیاورند

قـرآن بخـوان ز حـنجـرۀ آیه آیه‌ات            تا بر کـتـاب دیـن تو بـاور بیـاورند

بغض می‌گیرد گلویم روضۀ خون خداست            بغض می‌گیرد گلویم فاطمه صاحب عزاست

مور هستم ضعف دارم خالی از ران ملخ            قطره‌ای برچشم من باشد همان مال شماست

گر میان خادمان هستم کمی خدمت گذار            شکر حق دارم به لب،این هم همان لطف خداست

دل گرفته دل پُر از غم بعد عاشورا چه شد            در تصور آمده دختر کجا خواهر کجاست

دل بسوز از غربت دخت علی مرتضی            بر ﺳَﺮِ ﻧِﯽ ماه بیند گریه‌هایش بی صداست

خواهری در راه کوفه پیش چشم حرمله            می‌فشارد دست میگوید ابوفاضل کجاست؟

روضۀ شامست،از گودال خونین بدتر است            این که گفتم ذره‌ای از ﺩﺍﻍِ دخت مرتضی ست

ظاهـراً قـافـله‌ای وارد میـدان شده بود            که چنین هلهله در شهر فراوان شده بود

زخم یک توطئۀ شوم دهان وا می‌کرد            ماجرا بار دگر نیزه و قـرآن شده بود

خواست اجرا بکند حکم خروج از دین را            بت‌پرستی که مبدّل به مسلمان شده بود

در میان شب نفرین شده و شادی شهر            گیسوان سر خورشید پریشان شده بود

قافله غافل از این بود که در طول سفر            دختری از نفس افتاده و گریان شده بود

آ‌ن‌طرف دست به سر داشت و می‌شد فهمید            سنگ هم گوشه‌ای از بازی شیطان شده بود

از مـدیـنـه شـدن شـام هـمه فـهـمـیـدند            او نـمایـنـدۀ آن مـادر پـنـهـان شده بود

مبـهـوتـم از نـظـارۀ تـشت طـلای تـو            این جا چـرا کـشیـده شده مـاجـرای تو

تا اینکه جای بهتر از اینجا مکان کنی            دامـن گـرفـتـه‌انـد یـتـیـمـان بـرای تـو

انـدازۀ تـقـرّب ایـن چـوب هـم نـبـود؟            لب های خـشک دخـتـرک با وفـای تو

تـفـسـیـر آیـه‌هـای نـخـستـیـن مـریـمـم            از کاف و ها گذشته، رسیده به «یای» تو

تو سعی می‌کنی که لبت خوب ادا کند            حق حروف حلقی خود را، به جای تو

من سعی می‌کـنم وسط جمعیت به من            بـا لـهـجـۀ خـودت بـرسـد آیـه‌هـای تو

هر جا سخن از زینب و دروازۀ شام است           ساکـت به تمـاشـا منـشـیـنـید حـرام است

دستی که به سر می‌زنی از این غم عظمی           یـادآور فـرق سـر و سنگ لب بـام است

یک سر به سر نیـزه عیان است ببـیـنـید           مـانـنـد هـلال است ولـی مـاه تـمام است

هجـده قـمـر از نوک سنان تـابد و مردم           پرسند ز هم پس سر عـباس کدام است؟

زوّار بــرادر شـده بـر نـی ســر عـبـاس           هم اشک به رخ هم به لبش عرض سلام است

هر کوچه پُر از هلهله و خنده و شادی است           از شام بپرسید مگـر عـیـد صیام است؟!

با یـاد سـر و چـوب و لب و نالۀ زینـب           انگـار جهان در نظـرم مجلس شام است

بایـد هـمـه از مـرد و زن شـام بـپـرسیـد           ناموس الهی ز چه در محضر عام است؟

هر خانه که در سوگ حسین است سیه پوش           "میثم"در آن خانه غلام است غلام است

شــیــر زن قـافــلـۀ اهـل بـیـت           عـالــمــۀ عــاقـلــۀ اهـل بـیـت

خـیز و بیاشـوب شب شهـر را           پُـر ز عـلی کن نـفـس دهـر را

خطبه بخوان شهر به پا می‌شود           کـوفـۀ افـسـرده حـرا می‌شـود

مظهـر اعجـاز خـدا در دمشق           آنچه تو کردی همه عشق است عشق

شام چـهـل سال عـلی را نـدید           دستـه گـلی از چـمـن او نچـیـد

شام چهل سال اگر خفـته است           بانگ تو این خواب بر آشفته است

اصغر تو غرقه به خون شد بخوان           اکبرت از اسب نگون شد بخوان

خطبه بخوان سنگ صدا می‌دهد           منـبـر و مـحـراب ندا می‌دهـد

یـوسف دل بـر سـر بـازار تو           مصر و دمشـق اند گرفـتار تو

در هـمـه جـا قـبـلـۀ اهـل دلـی           شـاهـد اسـرار چـهـل مـنـزلـی

جلوه کن و ماه شو و نور باش           آیــنــۀ روشــنـی طــور بــاش

بـر اثـر گـام تـو بر خـاک راه           شعلۀ رحمت شکـفـد هر پگـاه

صبر حسن داری و شور حسین           غیرت زهـرا و غـرور حسین

آن چه تو را هست که را داده‌اند           حُسنی از این دست که را داده‌اند؟

سرو قدا همچو کمان می‌روی!           ماه رخا، اشک فشان می‌روی

ای دل مولا ز چه دل خسته‌ای؟           قلب حـرم بودی و بشکسته‌ای

خون چکد از چشمۀ خورشید و ماه           این جسد کیست در این قتلگاه

هـمـدم صبـح و شب تـو آه شد           عـمر تو بی مـاه تو کـوتاه شد

ماه عـلی چـند نفـس شمع باش           روشنی خـلوت این جـمع باش

چند کـبـوتر به تو دل بستـه‌اند           جـمله به دامـان تو پیـوستـه‌اند

عالم همه جا در نظرم شام خراب است           جان و تنم از آتشِ دل در تب و تاب است

ای مـردم عـالـم هـمـه از شـام بـپـرسیـد           قـرآن محمّد ز چه در بزم شراب است؟

این چوب که در دست یزید است بگیرید           والله قـسـم یـاری مـظـلـوم، ثـواب است

این سر که شکستند از او گوهـر دنـدان           این سر که روان از یم چشمش دُر ناب است

این سر، سر نـورانی ریحانۀ زهـراست           کز داغ لـبـانـش جگـر آب، کـباب است

در حـنــجـرۀ ســوخــتــه‌اش آیـۀ قــرآن           از دیده روان بر گل رخسار، گلاب است

در تشـت طـلا دور زنـد دیـده‌اش آری!           می‌گردد و خجلت زده از اشک رباب است

یک مـرد ندیـدم که در آن بـزم بپـرسد:           ناموس خدا از چه به بازوش طناب است؟

رخسار مپوشان به کف دست، سکـینه!           بر چهره همان رنگ کبودیت حجاب است

ای شامیـان ز چشـم پیـمبـر حـیا کنید            کمتـر جفـا بـه عتـرت خیرالنسا کـنید

در پیـش داغـدیـده نرقصیـد ایـنـقــدر            شرم از علی، حیا ز رسـول خدا کنید

تا چند طعن و خنده و دشنام بهتر است            مثـل حسین از تـن مـا سر جـدا کـنید

زخم‌زبان بس است! اگر بس نمی‌کنید            ما را به تیر و نیـزه و خنجر فدا کنید

گل گر نمی‌دهیـد به دلجـوییِ مریض            زنجـیـر را ز گــردن بیـمـار وا کنید

زهرا کنار محمـل زینب ستـاده است            بی‌شرم‌ها! ز حضرت زهرا حیا کنید

مـا را بـرون بریـد ز کـوی یهودیـان            خود هرچه خواستید به عترت جفا کنید

مـا نـیـستـیم خارجـی، اهـل مـدینـه‌ایم            مـا را بـه نـام آل محـمّـد صـدا کـنیـد

سـوز شمـا دمد ز مضـامین تـازه‌اش            ای خاندان وحی! به «میثم» دعا کنید

وقـتـی رسیـد قـافـلـه در مجـلس یـزید            بـالا گـرفـت قـائـلـه در مـجـلـس یزید

اشک سر بُریده در آمد که پـا گذاشت            زیـنـب میـان سـلـسـله در مجلس یزید

زینب رسید و دور و برش جمع خسته‌ای            بـا پـای پُـر ز آبـلـه در مـجـلـس یـزید

داغ رباب تازه شد آن لحظه‌ای که دید            بـالا نـشـسـته حـرمـله در مجلس یزید

با کینه‌ای به قدمت تاریخ، کفر داشت            بـا دیـنِ سـر مـقـابـلـه در مجـلس یزید

دف ها به روی دست، و کِل می‌کشید مست            مطـرب مـیان هـلهـله در مجلس یزید

بزم شراب بود و چه کردند پای تشت            رقـاصـه‌ها پِـیِ صِلـه در مجـلس یزید

ای وای، بیـن جـام شراب و سر امـام            چـنـدان نبـود فـاصلـه در مجـلس یزید

بالا که رفت چوب، سه ساله بلـند شد            صبرش نداشت حوصله در مجلس یزید

شد اشک چشم، بغض و بدل کرد این چنین            آتش فـشان به زلـزله در مجـلس یزید

صحبت که از خرید و فروش کنیز شد            افـتـاد بـاز ولـولـه در مـجـلـس یــزیـد

خون خورد زینب و جگرش پاره پاره شد            از دسـت إبـن آکـلـه در مـجـلس یـزید

نگاهش را به چشمت دوخت زینب            ز چشمان تو صبر آمـوخت زیـنب

به لب های تو می‌زد چـوب، بوسه            به پیش چـشم تو می‌سـوخت زینب

****************

فـــدای ذکــر یــا رب یــا رب تــو            چه اشـکـی دارد امشب زیـنـب تو

بــه لـب آورده جــان کـــاروان را            به هر چـوبی که می‌زد بـر لب تو

****************

تـمـام روضـه آن شب بـر مـلا بود            گـمــانـم کــربــلا در کــربــلا بـود

بـمـیــرم بــوسـه‌هـای خـیــزرانــی            فـقـط یک روضـۀ طشت طـلا بود